Sülalenin diğer yarısı

[dutluca-bilecik]

Yörük obalarının sıcaklığını ve yakınlığını ne kadarda özlemişiz.Oba hayatı döneminde bir birini özleyen yakınlar akrabalar birbirini ziyarete gider konuk obacı olurlardı.Bu obacı konul olma olayı bire bir olduğu gibi çoluk çoçukla ve bir kaç evle beraber olduğu gibi 10 -15 eve kadarda ulaşabiliyordu.Obacıların gelmesi obaya neşe ve sevinç getirir muhabbet ilgi alaka neşe hat safhaya ulaşırdı.Yörük obalarının olduğu dönemin en güzel geleneklerinden olan obacılık geleneği yörük köyleri arasındada 20-30 yıl evveline kadar sürdürülegelmiştir.Aynı obadan ayrılma iskan zamanı ayrı ayrı köye yerleştirilen bir sülalenin iki parçasının aynı sülale adını taşıyan ece köydeki akrabalarla buluşma kavuşma imkanına ulaştık seneler sonra.Belki dedelerimiz babalarımız birbirini iyi tanıyordu muhabbetin sohbetin alasını yapıyorlardı ama torunları oğulları olarak onların izini sürmenin hazzını yaşadık.Her ne kadar obacı olarak değlide görev gereği gitsekte Ece köye içimizdeki akrabalarımıza kavuşmanın sevincini yaşarken bunca yıl birbirimizi aramamanın üzüntüsünüde paylaştık.Sülalenin geleneği olan dede ismini paylaşma koyma durumu devam ettiğinden çoğu ile adaş olduğumuzu gördük.7-8 yaşlarında iken obacı gittimizde oyun oynadığımız arkadaşımla 45-50 yıl sonra tekrar tanışmanın kavuşmanın sevinç ve tatlı bir şekilde burukluğunu yaşadık.1870 li yıllarda dedelerimizin bir olduğu bu sıladaki akrabalarımızla ayrılırken bu çağda bu kadar neden ayrı kaldığımızı sorgularken birbirimizin cep telefonlarını kaydettik.