Özlediği yörük hayatına kavuştu

[dutluca-bilecik]

Yeni taşınan komşum Hüseyin bey senelerce almanyada kalmış vatan hasreti yaşamış özlem çekmiş bir insan olarak intiba bıraktı bende.Yıllarca yaşayamadığı belkide ertelediği özlemlerini yürürlüğe koymak için yıllarca evvel bıraktığı baba yadigarı köyündeki evini onardığını bahçeyi düzenlediğini sohbetlerimiz sırasında anlatıyordu.Bizim aramizda arkadaşlık namına bir muhabbet doğduğu gibi hanımlarda iyi anlaşıyordu.Ramazan da köyünde iftar vereceğini bu iftara bizi de davet ettiğini söyledi.Davete icabet gerekir disturuna itaeten icabet ettik.Köyü bileciğin yayla köylerinden biri.Temmuz sıcağında şehirde nefes alamazken bu yayla köyünün cami avlusunda iftarı beklerken esen ılık rüzgar içimizi ve çevreyi serinletiyordu.Köylüleri şehirdeki hemşehrileri eşi dostu Hüseyin beyin iftarında buluşmuştu.Konuşma lisanları giyimleri adet ve töreleri tam bi yörüklere mahsustu.Kısa sürede herkesle kaynaşmıştık.İftardan sonra çayların biri gelip biri giderken muhabetimizi ancak terafih vakti kesmişti.Namazdan sonrada devam eden muhabbeten donra hüseyin bey evine götürdü bizi.Gözleme için yaptığı özel ocaktan tutunda çıkrık iğ gibi eski halı kilim gibi yörüklere ait ne varsa bir köşeye asmıştı hüseyin bey.